Tematem lutowego spotkania naszego klubu, które odbyło się 19 lutego 2025 roku była powieść Joan Lindsay „Piknik pod Wiszącą Skałą” oraz jej legendarna ekranizacja w reżyserii Petera Weira z 1975 roku. Dyskusja skupiła się na napięciu między realistyczną i metafizyczną interpretacją wydarzeń oraz na atmosferze tajemnicy, która pozostaje nierozwiązana – zarówno w książce, jak i w filmie.
Większość uczestników podkreślała, że „Piknik pod Wiszącą Skałą” to opowieść balansująca między powieścią gotycką, literaturą psychologiczną a subtelnym horrorem. Zniknięcie kilku uczennic i nauczycielki w czasie pikniku w Dniu Walentynek 1900 roku staje się pretekstem do ukazania narastającego niepokoju, represyjności epoki wiktoriańskiej oraz kruchości pozorów stabilności społecznej. Dyskutowano o tym, czy wydarzenia należy traktować jako metaforę dojrzewania, seksualnego przebudzenia i lęku przed nieznanym, czy też jako zapowiedź końca pewnego porządku, w którym logika i kontrola mają ustępować chaosowi natury i podświadomości.
Adaptacja z 1975 roku została oceniona jako jedna z najbardziej nastrojowych i enigmatycznych ekranizacji literatury. Podkreślano malarskie zdjęcia Russella Boyda, hipnotyzującą muzykę (m.in. z wykorzystaniem pan flute i ścieżki Gheorghe Zamfira) oraz mistrzowskie budowanie nastroju. Weir świadomie unika jednoznacznych odpowiedzi – film jest bardziej sugestią niż opowieścią, w czym przypomina kino Antonioniego czy Bressona. Pochwalono subtelne aktorstwo, zwłaszcza w kreacjach dziewcząt, i fakt, że reżyser oddał sprawiedliwość nieuchwytnej aurze powieści, nie próbując jej „tłumaczyć”.
W dyskusji pojawiły się różne interpretacje zaginięcia – od dosłownej (wypadek, zbrodnia) po symboliczne (przejście do innego wymiaru, transgresja granic społecznych i cielesnych). Część klubowiczów wyraziła ciekawość co do tzw. „zaginionego rozdziału” powieści, w którym Lindsay miała sugerować fantastyczne rozwiązanie tajemnicy, ale zgodnie z życzeniem autorki, został on usunięty z pierwotnego wydania. To wywołało dyskusję o potrzebie „niezakończonych historii” w literaturze, które zostawiają przestrzeń dla refleksji i interpretacji.
Zarówno książka, jak i film, pozostawiły uczestników w stanie zadumy – co uznano za wielką wartość obu dzieł. „Piknik pod Wiszącą Skałą” to opowieść nie o tym, „co się wydarzyło”, ale o tym, co pozostaje w ciszy, napięciu i niewiedzy. Jednogłośnie uznano ją za niezwykle sugestywne i piękne dzieło, które mimo pozornego braku rozstrzygnięcia – zostaje w czytelniku i widzu na długo.
Zdjęcie: zdjęcie plakatu do filmu Piknik pod Wiszącą Skałą z 1975 roku. Copyright is believed to belong to the distributor of the film or the publisher of the film: B.E.F. Film Distributors, South Australian Film Corporation, Australian Film Commission, McElroy & McElroy, Picnic Productions
Logo DKKiF: Book by Komkrit Noenpoempisut from the Noun Project