Biblioteka Publiczna

Czy można zarezerwować do schowka dwie książki autora w dwóch bibliotekach Żoliborza?

Połączenie sensacji z kryminałem. Książka warta przeczytania.

Bardzo ładna okładka. Szukam "Klucz do apokalipsy" - genialna przygoda, którą kiedyś w kawiarni czytałem przy kawie i piwie w Olsztynie w podziemiach na rynku, była super atmosfera, jak powinno być w kawiarniach, śliczna, młoda kelnerka przechadzała się po piwnicy z brukowanymi ścianami "kocie łby", lub tak mi zostało w pamięci tylko, hmm... może to lochy były jakieś..., papieros, kawka, piwo, wszystko tak smakowało, że ojej, kurde... pyszności... no i ta przygoda na dodatek, można by sobie godzinami tak spędzać czas, aż przeczyta się całą książkę, oczywiste... i teraz patrzę na okładkę i widzę śliczną, genialną sylwetkę dziewczyny, no nie wiem, jak mam się oderwać teraz, hmm... no kurde, to jest tak śliczne, Boże, kurde... pyszności... nie znam tej książki, ale chyba sobie ją pożyczę, normalnie, hmm... ciekawe, czy to będzie podobne do "Miejsce dla dwojga"? Hmm... mieć takie znajome piękne, młode, genialne w myślach, to kurde raj jakiś, normalnie, oczywiste, hmm... żeby kiedyś można było mieć naprawdę, jak mi się ta kawiarnia przypomina w Olsztynie... potem inne kawiarnie... setki kawiarni, hmm... czasem zastanawiam się, czy pan Marcin Wolski mnie znienawidzi, jako facet, że uwielbiam jego książki, niektóre przynajmniej, hmm... polityką się nie zajmuję, oczywiste, no ale dziewczyny, tajemnice, przygody, kawiarnie, kurde... technologie XXI wiek, hologramy, marzenia jak realne, hmm... kurde, jakie to piękne żyć w XX wieku i wiedzieć, co dostępne dla człowieka nawet w XXI wieku, hmm... póki jeszcze człowiek w miarę zdrowy, młody... w miarę, hmm... kurde... muszę cofnąć czas i spróbować tych wszystkich wirtualnych gier w realu chyba. Ciekawe, czy to będzie jeszcze przyjemniejsze, hmm... zaczęła mnie zaciekawiać ta książka po okładce, hmm... przypomniał mi się ten mostek z dzieciństwa, nad kanałkiem z Przymrużeniem ucha", hmm... jak w Wahadle Foucaulta trochę, historia tego Belba i fujarki, hmm... i chłopaków z podwórka, hmm... ciekawe to wszystko w życiu człowieka, oczywiste...

Pamiętam z dzieciństwa bardzo fajny film czarno-biały "Godzina pąsowej róży", od zawsze lubiłem takie tematy przenoszenia się w czasie, moją ulubioną trylogią współczesną filmową tego typu jest "Powrót do przyszłości", oczywiste. Poza tym "Wehikuł czasu" H.G. Wellsa zawsze w pamięci, do przeczytania, jakoś w początkach XXI wieku jeszcze dołożyła mi się na półkę książka A. Pilipiuka do tematu "Dzień wskrzeszenia" - też bardzo fajne opowiadanie, ma klimat, jaki trzeba, że czuć historię i całą przygodę, tak samo, jak we wcześniej wymienionych, chociaż przenoszenie w przyszłość, to zawsze nie lubiłem, bo to zmyślenia o potworach, o dziwnym świecie kosmicznym, zupełnie tego nie lubię i mnie nie ciekawi, oczywiste. Za to w przeszłość to super, oczywiste, bo z całej przeszłości ja też wynikam jakoś i ciekawe, jak można by się zachowywać i co robić, gdyby tak się przenieść w przeszłość, a na dodatek gdzieś jest moja rodzina cała, w którykolwiek wiek by się przenieść, czy czas w przeszłości, zawsze gdzieś można poszukać swojej rodziny żywej, nawet sprzed tysięcy lat i popatrzeć, co robią i jak żyją i pomyśleć, że to moi dziadkowie, a ja potem mam być za ileś lat, czy wieków, w ich rodzinie, hmm... Genialna przygoda, oczywiste...

Zawsze sobie pamiętam i czasem przypominam, że muszę wreszcie przeczytać tę książkę, bo film znam, genialny jest, oczywiste, no ale książka nadal czeka, już całe życie prawie i wiem, że kiedyś muszę ja przeczytać. Przyjdzie czas, nie spieszy się, oczywiste, ważne, żeby... może zdążę, zobaczymy...

Jakieś stare wydanie muszę znaleźć, bo tych nowych to nie tykam, oczywiste, a poza tym Siedem Rogów, to źle mi się kojarzy, jak coś ze świeczników siedmioramiennych, coś to złe chyba musi być, albo szatańskie coś, ja jestem bardzo wrażliwy na znaki, symbole, na wszystko, od razu z czymś kojarzę, jak w tym filmie znanym "12 małp"... nikt nie wierzył, że to mafia, hmm... a wystarczyło kojarzyć dobrze, proste, oczywiste.

OK. Tak, czy inaczej w razie czego zawsze szukam starych wydać, nowych nie, oczywiste...

Kiedyś przeczytam, na pewno, oczywiste... klasyka... super...

Pamiętam, że dość podobała mi się ta książka, bo najpierw czytałem Psychologia - prosto wyłożona" A. Sperling ta książka o psychologii jest genialna, warto ją znać i mieć, przejrzeć, poczytać i wszystko się wie o psychologii, można zapomnieć temat i wrócić do normalnego życia, jak opisano w książce i jak każdy człowiek wie samodzielnie z życia i codzienności, oczywiste - jednak ktoś opisał zwyczajność i trochę historii, a o prostych rzeczach czasem nie łatwo opowiedzieć, więc przynajmniej na gotowe, no i super, oczywiste.

I ta Filozofia była do serii, więc też ją potem przeglądałem i chyba była też dobra, nie pamiętam dokładnie, ale wszystko, co ważne, w jednej książeczce jakoś w miarę zawarte i wyliczone po punktach, po historii - chronologicznie, po rodzajach / sposobach myślenia w zależności od epoki, szkoły filozoficznej, etc.

W miarę całość filozofii od początków ludzkości do aktualnie - zawarta w jednym zbiorku, no i super, oczywiste.

Wiedząc po całości czasu i historii jak było i jak próbowano i co robiono, myślano, etc. - łatwiej widzieć świat rozumnie i naturalnie i prawdziwie dzisiaj, oczywiste.

Gdyby mieć zbierać sobie małe zbiorki nauk po całości tematu w jednym miejscu, w razie czego, żeby mieć i móc zerknąć na informacje, czy szczegóły jakieś, kiedy coś potrzebne - to akurat te dwie "Psychologia" i "Filozofia" z tej serii pewnie wystarczają każdemu człowiekowi.

Na pewno innych bym nie potrzebował, bo w tych jest wszystko napisane, reszta to wiadomo, kogo co ciekawi, to sobie szuka więcej, a jak by nie było, nie zmienia to nigdy świata i rzeczywistości i nauki czyli, nawet wiecznie, oczywiste.

Fajna rzecz, lubię to, oczywiste.

O, tę książkę pamiętam - to wydanie, bo miałem własne, to by się zgadzało, bo jakoś w 90-tych latach ją sobie kupiłem i stała na półce wiele lat potem jako wartościowa, piękna rzecz. Podobała mi się, ładne wydanie, takie "złocone" jakieś i czerwone, czy rubinowe, ma swój widok i smak, czy klimat, jako książka, że tak powiem, hmm... ciekawe... gdzieś ją mam pewnie, jeśli nie sprzedałem potem.

Fajne wydanie, w twardej okładce, ładne, bogate takie, stoi sobie na półce, jak coś klasycznego, wartościowego, taki zbiorek fajny.

A na dodatek te dialogi zebrane są akurat tymi dość najbardziej ciekawymi, które jeśli się przeczyta i pozna, to ma się informacje o wszystkim, co potrzeba, po trochu i można kontynuować poszukiwania zagadek i informacji i nawiązań, etc. - w innych dialogach, no ale w tym zbiorze ma się te wszystkie, które są potrzebne do gier przygodowych typu "Indiana Jones & The Fate of Atlantis", przykładowo, hmm...

Mając ten zbiorek, da się znaleźć resztę, oczywiste.

Potem, to już trzeba samodzielnie, każdy poszukiwacz i odkrywca zagadek wszechświata sam potem wie, lub odkrywa, którymi drogami trzeba iść, co sprawdzić potem, które dialogi by się przydały jeszcze do uzupełnienia, do kompletu informacji w danym temacie, etc.

... potem i tak mijają wieki, wiadomo, jak to w Tajnych Spiskach, a templariusze i św. Graal na pewno też muszą być w to zamieszane, lub zamieszani, oczywiste... hmm... zależy, czy Graal to święta krew rodowa, czy kielich, czy osoba jakaś, albo istota, hmm... a templariusze pracują w ukryciu przez wieki, ale jako osoba, osób wiele, system, czy schemat nieistniejący...

... i czy na Krecie da się odnaleźć wszystkie kamienie i ułożyć zgodnie z mapą, żeby otworzyć Gwiezdne Wrota... kiedy promień padnie dokładnie w dzień przesilenia letniego, jak u Szekspira i Kochanowskiego w Pieśni o Sobótce Świętojańskiej podczas snu nocą letnią, hmm...

Potem i tak trzeba uporządkować i zebrać od nowa wszystkie informacje, a potem od nowa, oczywiste...

Potem dopiero "Wahadło Foucalta" Umberto Eco, "Nowa Atlantyda" Francisa Bacona, potem "Pan Samochodzik" Nienackiego, potem obrazy Salvadora Dali, potem "Magia Cudów" o magii hawajskiej ludów i kahunów polinezyjskich... etapami...

... podwójna natura człowieka na pewno musi wynikać z "Uczty" Platona, albo z tych połówek biletów od jednego człowieka z czterema rękami i dwoma twarzami, na pewno poganie, Thorgal, i runy się przydadzą, oraz Światowid i bogowie o czterech twarzach zgodnie z różą wiatrów, hmm...

Idealne formy muszą być na pewno nieistniejące realnie, dopóki ich się nie zrealizuje Demiurgiem w materii przyziemnej prostackiej, w ograniczeniu zgodnym z materią kształtowaną ideami wiecznie doskonałymi, pozamaterialnymi i pozaczasowymi do czasu rozpoczęcia kreacji w procesie stworzenia Królestwa i Korony w Malchut, poprzez dmuch wielkiego wybuchu, jak Kabała powiada... hmm...

Super zbiorek dialogów istotnych.

Fajne wydanie, lubię to, warto mieć, lub znać przynajmniej, oczywiste...

Bardzo dobra książka, klasyka nieśmiertelna, wiecznie dobra i dla ludzi, jak dla mnie, oczywiste.

Czytałem w dzieciństwie i spodobał mi się temat magii tego typu, co w książce, bo chyba każde dziecko tak sobie czasem myśli, "gdyby tak mieć taki czarodziejski pierścień, jak w Arabeli" - można by tylko pomyśleć życzenie, przekręcić na palcu pierścień i gotowe. No to jest dopiero zabawa, a jaka władza! Kurde... ech...

Pamiętam, że zastanawiałem się, że trzeba by taki czarodziejski pierścień chronić i pilnować, żeby mi nikt nie ukradł, oczywiste, no ale pewnie warto by było się starać, żeby tylko nikt nie ukradł i nie zabrał, oczywiste... żeby tylko mieć taki pierścień, hmm...

A tu o zaczarowanym koraliku - przy przeprowadzce z reguły coś się zawsze znajduje za szafami, w szufladach dawno nie otwieranych, to jak przy porządkach po latach, wiadomo:

"O! Nawet zapomniałem, że mam te rzeczy ciągle! 100 lat temu gdzieś wrzuciłem i są! Hura! Ale czad!"... tak wyglądają z reguły porządki w pokoju, w piwnicy, na strychu, albo przy przeprowadzce, oczywiste...

... a ten mały niebieski guziczek?

- To chyba koralik jakiś, nie wiem, skąd się tu wziął nawet, pewnie skądś odpadł... o, jaki zakurzony, trzeba podmuchać i wytrzeć, jak arabskiego Dżina w butelce...

... o kurde!... jakiś duch!... jak w opowieści o Złotej Rybce, pewnie, hmm...

- Spełnię twoje... poczekaj, zaraz sprawdzę, hmm... mogę spełnić jeszcze 15 życzeń, ale nie więcej...

- A czemu tylko 15?

- Więcej nie mam siły po prostu...

- Ach. A mogę mieć jedno życzenie?

- Masz 15.

- Wystarczy mi jedno.

- Jakie?

- Chciałbym nieskończoną ilość życzeń.

- Hmm... przebiegłe życzenie, muszę pomyśleć - liczy i sprawdza Złota Rybka...

Trochę jak w "Szninklu", w takim komiksie dla dorosłych, gdzie też były tylko trzy życzenia, potem trzeba sobie radzić samodzielnie, oczywiste... magia czasem może zadziałać, w jakiś cudowny sposób niewyjaśniony, ale tylko w naprawdę, ale to naprawdę trudnej sytuacji, kiedy nie można czegoś zrobić samodzielnie...

Fajnie byłoby mieć taki koralik, tylko żeby właśnie nie wyblakł... wszystkie magie kiedyś muszą się skończyć, to chyba zależy od jakiejś energii, albo coś, hmm... ciekawe to jest.

Może kiedyś uda mi się znaleźć jakiś magiczny artefakt, czy coś, który będzie działał wiecznie. Ciekawe, czy taki istnieje... hmm...

Muszę szukać nadal... kiedyś znajdę, zobaczymy. Trzeba nie ustawać, aż znajdę...

Magia to piękna rzecz dla człowieka, oczywiste... żeby tylko mogła być prawdziwa, ech...

A może jest, tylko właśnie trzeba by umieć znaleźć taki koralik, albo Dżina w butelce, chyba muszę jechać do Egiptu, zapytam, poszukam, póki jeszcze czas na marzenia, hmm...

Może ktoś na świecie się na tym zna... ciekawe, hmm... muszę to sprawdzić, wait...

Bardzo dobre socjologiczno-filozoficzne spojrzenie z boku na cywilizację. Polecam! Warto.

Nie dałam rady doczytać do końca.
Bardzo słabo napisany zbiór często powtarzanych banałów.
Nie polecam.

Czytam właśnie wersję po francusku, z Francji mi przysłali, bardzo ładne wydanie, pełno starych rysunków, przegląda się tę książkę, jak jakiś film, normalnie... pod każdym rysunkiem jest cytat z tekstu, więc można przeczytać całą książkę, tylko skacząc po rysunkach do przodu, hmm... bardzo fajne.

Wydaje się, że to gruba książka, długa historia, ale tak nie jest, raczej bardzo krótka dość, bo każdy rozdział to tylko jakaś scenka kolejna, krótkie wydarzenie opisane, więc można sobie tak czytać, jakby się oglądało film w odcinkach, w jednym rozdziale spadają na wyspę w czasie burzy, w następnych rozdziałach rozbitkowie starają się jakoś sobie radzić na wyspie, po wypadku no i tak opowieść się ciągnie, jak w rzeczywistości dość, bo jak spadli, to trzeba się odszukać najpierw, sprawdzić, gdzie się jest, rozejrzeć dookoła, potem sprawdzić, kogo brakuje, potem pogadać o tym i coś zaplanować, co teraz, potem może jakieś jedzenie, potem jakieś schronienie, potem może ogień by się przydał do pieczenia jedzenia i żeby ciepło było, potem co dalej... gdzie my jesteśmy dokładnie, trzeba by zwiedzić tę wyspę trochę, co tu jest lub kto i jak się stąd wydostać teraz, hmm... i tak opowieść mija, lub się ciągnie, rozdziałami, ale jakby tylko krótkie scenki, wydarzenia konkretne, inne, kolejne, w każdym rozdziale no i wychodzi ok. 800 stron, hmm...

... a najgenialniejsza niespodzianka to na końcu książki, na liście innych tytułów tego autora:

- Paryż w XX wieku - to dopiero wizje przyszłości, hmm...
- O wampirach w Karpatach
- O jakimś zielonym promieniu - muszę to sprawdzić, co to za historia
- O lodowym Sfinksie, jakaś kontynuacja thrillera Edgara Allana Poe
- inne o rozbitkach i Robinsonach Cruzoe

... i pełno innych historii, zupełnie różnych, muszę kiedyś zrobić porządek z tematami, o których pisał Juliusz Verne, ciekawe przygody i historie. Chyba najwięcej napisał o tych balonach i wyspach i statkach i rozbitkach, że trzeba sobie radzić jak Robinson Cruzoe, ale za to te inne są inne, trzeba je wyłapać i odseparować i sprawdzić, o czym są.

Bardzo fajne, ciekawy komplet opowieści, mam roboty jeszcze na rok pewnie, żeby to posprawdzać wszystko, czad.

Ostatnio przeglądam książki Juliusza Vernea po francusku, nawet jedną sobie kupiłem i czytam właśnie Tajemnicza wyspa i na końcu w książce jest lista innych tytułów tego autora, no i właśnie o tych Karpatach mnie dość zaciekawiło, bo brzmi w recenzji, jak coś o wampirach - Transylwania, czyli Dracula i wampiry pewnie, hmm...

Nigdy bym nie przypuszczał, że Juliusz Verne napisał coś o wampirach w Transylwanii, pełno filmów każdy zna o wampirach, no ale taka książka, znanego autora? Zadziwiające, nie do wiary, muszę to przeczytać. Może mi przyślą z Francji, ładne wydanie jakieś, bardzo to ciekawe, niewiarygodne, nieprawdopodobne, normalnie, hmm... zobaczymy.

Ten okres od 1998 roku do 2005 to dość dziwny czas, nieistniejący, pusty jakiś, hmm... świat skończył się w Polsce w roku ok. 1998 jakoś, potem już tylko pustka, aż do dziś 2019 rok... 20 lat znikniętego świata, ciekawe dlaczego i co się wydarzyło pod koniec XX wieku w Polsce, hmm...

Ta książka jest bardzo fajna, ten chłopiec opisany w książce, czy mówiący w książce, nie pamiętam dokładnie teraz, po latach, dawno czytałem tę książkę, hmm... w każdym razie wykazywał objawy typowe chyba dla stanu wiejskiego, ale w miastach tak samo można się czuć, kiedy nie ma się kontaktu z codziennością ludzką zorganizowaną jakąś, że świat staje się jakby wiejski na polu, a przecież to miasto, przykładowo, hmm... pusto, jak jakieś powietrze tylko, czy mgła lekka, człowiek leży w łóżku i gapi się w sufit, zaczyna widzieć świat w myślach szarych, wszystko widać oczami duszy szarej, pustej, ledwo istniejącej, jak mgła, hmm... i można sobie tak w myślach podróżować nawet i najgorsze by było, gdyby nagle coś wyrwało z ciała, czy oderwało człowieka i poleciałby dalej lekko, jak myśli lekkie, szare, jak duchy, gdzieś w dal, hmm... a potem ratunku, jak teraz się obudzić, jak wrócić do swojego ciała, przecież chciałem tylko odpocząć trochę, z miesiąc, dwa, rok, trzy lata, wyspać się tylko, nic nie robić, hmm... odpocząć... aż człowiek znika jak duch, oczywiste...

Potem dopiero zaczyna się dziać, oczywiste...

Ten film amerykański chyba, "Deja Vu", kojarzył mi się z tą książką, że ten chłopiec latał po mieście jak obserwowano tę kobietę w tym filmie, to ten z tej książki też tak umiał i mógł, tylko nie bardzo wiedział, jak się skontaktować, hmm... same tragedie zawsze, wiadomo, oczywiste...

Zastanawiałem się czytając, czy gdybym tak umiał podróżować sobie w sposób kontrolowany, że potem bym mógł sobie wrócić do mojego ciała z powrotem po takim przelocie, to gdzie bym najpierw poleciał i oczywiście od razu myśli automatyczne, wiecznie te same pewnie, oczywiste, hmm... najpierw zacząłbym odwiedzać wszystkie swoje ulubione koleżanki, które mi się podobały, oczywiste... hmm... tylko zerknąć, zobaczyć, jak żyją na co dzień, hmm... przecież nikomu bym się potem nie chwalił i nie opowiadał, oczywiste...

Ciekawe jest zakończenie, że w jednym samochodzie jedna osoba, a pasażerów dwoje, hmm... ciekawe to jest, kojarzy mi się od razu z podwójną naturą duszy człowieka, że człowiek inteligentny zawsze z natury jest we dwoje, oczywiste... niektórzy tego nie wiedzą i mogą traktować jako magię, albo objawy psychiatryczne, przykładowo, dlatego NIGDY się o tym nie opowiada nikomu, to zawsze prywatna tajemnica i trzeba oczywiście zaprzeczać, tak lepiej, oczywiste...

... a potem zawsze ktoś pyta "czemu pan / pani" do siebie coś mruczy? Z kim pan / pani rozmawia?

- Ze sobą... myślę sobie...

No i właśnie... ale to trzeba być inteligentną osobą, żeby mieć objawy naturalne prawidłowe, oczywiste... inni myślą, że ktoś ma rozdwojenie jaźni, albo jest opętany przez jakiegoś ducha, typowe, oczywiste...

Najważniejsze w równowadze umysłowej i w życiu człowieka inteligentnego jest zachować równowagę i kompromis oraz porozumienie w relacji dwojga, oczywiste... haha...

Potem ludzie oglądają filmy i twierdzą, że świat jest ciekawy, a najciekawsze są thrillery takie dla osób inteligentnych, no chyba nie Blob, oczywiste...

- To nie jest sen... to nie jest sen...

- Wszyscy mamy od jakiegoś czasu te same sny...

- ... to nie jest sen... przekazujemy informację o przyszłości...

Bardzo fajna książka, mam swoją własną, właśnie takie stare, znane, ładne wydanie z dawniejszych czasów, z czasów mojego dzieciństwa jakoś.

Bardzo miło się czyta i przypomina mi się świat mojego dzieciństwa, normalnie, jakby mnie przenosiło w czasie, podczas lektury, jak jakaś magia, hmm...

Bardzo ładne rysunki tam są i okładka, jak się rozłoży książkę okładkami obok siebie, to wychodzi widoczny cały, duży rysunek - nie wiem czemu, ale jakoś kojarzy mi się wszystko z francuskimi dziewczynami, jakiś styl typu "bon ton", lub coś, hmm.. nie wiem, ale bardzo ładne i ładnie napisane, bardzo fajna opowieść.

Jedno zawsze przychodzi mi do głowy, przeglądając, czy czytając tę książkę, albo dwa nawet:

- piękna książeczka dla grzecznych dziewcząt "bon ton", jak z francuska coś, normalnie i od razu kojarzą mi się takie miłe, grzeczne, ułożone, inteligentne dziewczyny z okolic Wrocławia, nie wiem czemu, ale tam są inne rodzaje, czy rasy dziewczyn chyba, takie inne właśnie, hmm... grzeczne, miłe, uczące się, posłuszne, etc., ciekawe...

I teraz drugie, trochę związane może nawet:

- ci, którzy czytali tę książeczkę i lubili, pewnie są nadal tacy, jak byli, ale na pewno nie mają rodzin, hmm... bo to nie łatwo kogoś znaleźć będąc inteligentną, dobrą, grzeczną osobą, oczywiste...

Hmm... no i właśnie. Ta książka tak pięknie opowiada, pokazuje świat grzecznych, normalnych, zwyczajnych ludzi, wszystko piękne i super w społeczeństwie inteligenckim, że tak powiem, a potem ciekawe, kto mając wszystkie możliwe przygotowaina do życia społecznego, rodzinnego, zawodowego i każdego możliwego, zakłada szczęśliwą rodzinę i żyje przykładnie, jak się wie, uczyło, dowiadywało i marzyło pewnie, hmm... ciekawe... no i właśnie. Piękna książeczka, tylko co potem, hmm... i tak ludziom zostaje pewnie a potem płacz... ciekawe...
Bardzo fajna książka, stoi u mnie na półce. Ta druga część do serii też jest bardzo fajna, z tych starszych wydań, że obie tworzą serię "O chłopcach dla chłopców" - podobna jest, taki sam klimat opowieści chyba, tak mi zostało w pamięci. Fajne rzeczy, klasyka jakaś pewnie. Potem ludzie za tysiąc lat będą szukać i pytać, czy kiedyś naprawdę ludzie żyli w takim świecie? Czy to prawdziwy świat był? Hmm... i trzeba będzie potwierdzać i opowiadać o latach 80-tych, przykładowo, hmm... i o planach i życiu ludzi z tamtych czasów...

Bardzo fajna jest ta psychologia, jeśli nie genialna, przynajmniej dla mnie. Gdybym miał na zawsze być zesłany na bezludną wyspę jakąś i szybko musiałbym łapać książki na drogę, które zdążę złapać, aby szybciej, to w zakresie psychologii to byłaby jedyna, którą bym szybko łapał, żeby tylko na pewno mieć ze sobą i mogę odpocząć, uff... mogę być spokojnie zesłany i wiem, że mam co robić i mogę sobie czytać przez wieczność potem, uff, inaczej to nie wiem, hmm, zagłada, oczywiste...

Inne książki już nawet nie są nikomu potrzebne do psychologii, bo w tej jest wszystko napisane. Poza tym psychologia to tak prosta nauka i zupełnie nic w niej nie ma prawie że, że jak można by cokolwiek więcej wymyślić w temacie, niż w tej książce jest napisane, no i właśnie, hmm... wszystko w jednym miejscu, cała nauka i potem to można sobie szukać różnych szczegółów gdzieś indziej, w innych książkach, ale w sumie nie ma po co nawet, bo można by sobie zepsuć myślenie, więc lepiej nie, oczywiste...

Hmm... no i właśnie. To jedyna książka do psychologii na całym świecie, inne mogą być zesłane w nicość, a nawet powinny, proste, oczywiste.

Bardzo ładna pani jest na okładce, zawsze bardzo mi się podoba, na pewno musi być miła i grzeczna i dobra, i na pewno jest mądra i wszystko rozumie, jak jest na świecie, bo tak wygląda, oczywiste... bardzo ładna okładka, przynajmniej zawsze się cieszę, jak widzę tę książkę, że na pewno ją lubię, bo jest fajna, oczywiste...

Widząc taki tytuł, mam panikę niedowierzania i zaczynam się bać, jakbym był w jakimś nierzeczywistym świecie, w jakimś horrorze, który wydaje się być rzeczywisty, hmm...

Co to znaczy "Cztery" po północy?

Nawet dzieci z przedszkola, kiedy mają zajęcia z j. angielskiego i akurat uczą się o zegarku i godzinach, od razu widzą, że tytuł oryginalny to "Czwarta po północy" - past midnight brzmi jak przykładowo six past ten czyli sześć minut po godzinie dziesiątej. Czyli wnioskując logicznie, skoro midnight to północ, to pewnie chodzi o czwarta godzina po północy, hmm... czyli czwarta rano, powiedzmy, hmm...

O czwartej nad ranem podobno śpi każdy człowiek, obojętne, czy dziecko, czy dorosły, ale to jest taka godzina, że czy pracując do późna w nocy, czy wstając rano do pracy, przykładowo - o czwartej nad ranem i tak na pewno każdy śpi, hmm... można by to kiedyś sprawdzić naukowo, statystycznie, ale tak by się wydawało, ciekawe...

No nic, w każdym razie co to za tytuł? Cztery po północy? Hmm... kurde, to jakiś horror, Boże! Ratunku!

Możliwe, że te langoliery wszystko gryzą i psują, albo policjant biblioteczny wkroczył do akcji i tak się zdenerwował, że zaczął zmieniać tytuły książek, hmm...

Ciekawe, no horror, to horror, musi być strach, oczywiste, zasadniczo, oczywistości...

To wydanie jest dla mnie najgenialniejsze, zbierałem sobie całą serię z tymi okładkami, tego wydania, doszedłem chyba do "Złotej rękawicy", albo "Niewidzialni" i jakoś więcej nie mogłem znaleźć, hmm... te dwie ostatnie były już trochę innymi opowieściami, w jakimś sensie, niż poprzednie części. Najbardziej lubię "Templariuszy", "Niesamowity dwór", "Księga strachów" miałem wydanie Naszej Księgarni chyba, które czytałem, klejone tak, że się rozpadało potem, nie z tej serii, , ale potem sobie uzupełniłem egzemplarz z tej serii, żeby mieć wszystkie z tej jednej serii, "Zagadki Fromborka" i potem z dawnych wydań, zupełnie starszych jakichś "Człowiek z UFO" i "Tajemnica tajemnic" - te opowieści najbardziej mi się podobają, super komplet przygód, inne można sobie też poczytać, ale chyba nie są już takie fajne, zależy kto jakie lubi, oczywiste.

Najgenialniejsze książki przygodowe dla młodzieży, jakie w życiu czytałem, z tych polskich, znanych, naszych, inne nie przychodzą mi do głowy nawet teraz, hmm... kiedyś sobie przypomnę na pewno...

Jeśli będę miał czas w życiu jeszcze, to na pewno przetłumaczę sobie te ulubione części na język francuski, bo to ciekawe, jak będzie brzmiało i jak będzie się to czytało, te same przygody, te same opowieści, ale po francusku. Bardzo mnie to ciekawi, we Francji pewnie nikt nie zna tych książek, więc pewnie dzieci i młodzież we Francji nie mają czego czytać nawet w młodym wieku, oczywiste. No bo co niby? Chyba, że Juliusza Vernea, ale to grube i "ciężkie" klasyki są, więc kto by miał siłę i czas na takie czytanie, oczywiste, a te polskie przygody są nie za długie, w różnych częściach, inne, cała seria różnych przygód, akurat do poczytania, na dodatek w zależności kto jakie przygody lub zagadki lubi, no i właśnie, hmm...

Kiedyś sobie chociaż jedną przetłumaczę, to zostawię na przyszłość francuskim dzieciom i młodzieży, będą sobie czytać przygody i poznawać zagadki różne, historyczne, wakacyjne, dużo różnych, w zależności co akurat i gdzie się działo i kto był szpiegiem, albo przestępcą ściganym przez Pana Samochodzika z ramienia Ministerstwa Kultury i Sztuki, czad... oczywiste...